Yalnız Bir Lohusalık

Hastaneden çıktık ve ilk gecemden itibaren her geceyi yalnız geçirdim. İlk bebeğim ve deneyimsizim. Ancak iç gücülerim sayesinde güzelce atlattık. Sıkıntılı çok anlar yaşadım. Gündüzleri annem geliyordu, o giderken kucağımda bebeğim arkasından bakıp ağladığım çok an oldu. Sürekli kendime bugünler geçecek bu günler geçecek dedim. Gerçekten de geçiyormuş. Ama insan bilmek istiyor sanki tam gününü ve saatini. Bilinmezlik o hormonel dengesizlikte daha da üzüyo. Resmen bugün de bitti, bir günü daha atlattık diye seviniyordum. Keşke geceleri de yanımda birileri kalabilseydi ancak imkan yoktu. Tavsiyem sevmeseniz bile çağırın gelsin birileri bu dönemde, yalnız kalmayın.

deneyimlianne' Alıntı:

Hastaneden çıktık ve ilk gecemden itibaren her geceyi yalnız geçirdim. İlk bebeğim ve deneyimsizim. Ancak iç gücülerim sayesinde güzelce atlattık. Sıkıntılı çok anlar yaşadım. Gündüzleri annem geliyordu, o giderken kucağımda bebeğim arkasından bakıp ağladığım çok an oldu. Sürekli kendime bugünler geçecek bu günler geçecek dedim. Gerçekten de geçiyormuş. Ama insan bilmek istiyor sanki tam gününü ve saatini. Bilinmezlik o hormonel dengesizlikte daha da üzüyo. Resmen bugün de bitti, bir günü daha atlattık diye seviniyordum. Keşke geceleri de yanımda birileri kalabilseydi ancak imkan yoktu. Tavsiyem sevmeseniz bile çağırın gelsin birileri bu dönemde, yalnız kalmayın.

Genişletmek için tıkla ...

Neden böyle hissettiğini detaylı açıklar mısın? Yani deneyimsizlik mi, uykusuzluk mu... Nedir tam sebebi? Çünkü aslında bebeklerin çok bir şeye ihtiyacı yok gibi; emiyorlar, uyuyorlar...
Sanki uykusuzluk etkilemiş gibi geliyor yanlış mıyım?

tamamdir' Alıntı:

Neden böyle hissettiğini detaylı açıklar mısın? Yani deneyimsizlik mi, uykusuzluk mu... Nedir tam sebebi? Çünkü aslında bebeklerin çok bir şeye ihtiyacı yok gibi; emiyorlar, uyuyorlar...
Sanki uykusuzluk etkilemiş gibi geliyor yanlış mıyım?

Genişletmek için tıkla ...

Maalesef her bebek aynı değil. Aşırı gaz sancısı olan bir bebeğim vardı ve o kadar çok ağlıyordu ki. Üstüne bir de uykusuzluk… yani o uykusuzluğu yaşayacağını önceden biliyorsun ama aynı şey değilmiş yaşanılanla bilmek. Çok zor. Bedenin ameliyatlı ve bakıma muhtaçsın ama kendi kendine bakıyorsun falan. Sezaryen en travmatik 2. Ameliyat olarak geçiyo. Minnacık bir can var sana muhtaç. Enteresan hislere kapılıyorsun işte. Eski hayatın aklına gelşyor sanki deliler gibi severek ayrıldığın sevgilin gibi. İçin cız ediyor, biliyorsun bir daha hiç bir şey eskisi gibi olmayacak. Eski sen olamayacaksın. Bedenin eski beden olmayacak, ruhun eski neşeli halinde olmayacak. Böyle daha şu an sayamadığım tonla düşünce aynı anda öyle bir ağırlıkla çöküyor ki üstüne diğer her şeyle birlikte. Altında eziliyorsun. Nefes alıyorsun ama sanki almıyorsun.

Lohusalık benim içinde çok zordu. Desteğe diye gelip yük olanda olabiliyomuş. O dönemde dillendirmemenin pişmanlığını yaşıyorum hala. Bu günkü tecrübelerim olsa doğum öncesi her şeyi konuşurdum

tamamdir' Alıntı:

Neden böyle hissettiğini detaylı açıklar mısın? Yani deneyimsizlik mi, uykusuzluk mu... Nedir tam sebebi? Çünkü aslında bebeklerin çok bir şeye ihtiyacı yok gibi; emiyorlar, uyuyorlar...
Sanki uykusuzluk etkilemiş gibi geliyor yanlış mıyım?

Genişletmek için tıkla ...

Çok bir şeye ihtiyacı yok gibi dediğiniz bebeğin bir tam döngüsü en az iki ay boyunca insani olmuyor ki, uyanıyor altını değiştiriyorsun emziriyorsun gazını çıkarıyorsun tekrar yatırıyorsun ve bunu yapman zaten iki saatini alıyor en az. E iki saat geçti tekrar aynı döngüye giriyorsun, ikinci bebekte insan biraz daha normalleştiriyordur süreci ve daha rahat ediyordur eminim, en azından strese girmiyordur ama ilk bebekte annenin ne olduğunu şaşırması, zorlanacağını bile bile bunca bocalaması hele ki destek almıyorsa çok normal bence. Benim annem yanımda kalıyordu, eşim destek oluyordu buna rağmen öyle zorlanmıştım ki.

Benim lohusalığım da berbat geçti. Hastaneden eve geldiğimizde hamile fotoğraflarıma asla bakamadım, yanlışlıkla gördükçe oturup ağladım sanki çocuğumu kaybetmişim gibi. Bebeğimi de asla birilerinin kucaklamasına sevmesine tahammül edemiyordum. Sanki benim özel bir organımı kesmişler ve elden ele geziyor gibiydi. Annem 40 gün boyunca yanımda kaldı ama maalesef bu psikoloji yüzünden asla yardımı dokunamadı bana. Sabahları emzirirdim annem gelir alırdı ben uyutup geri getireyim sen de güzelce dinlen diye ama sürekli saate bakar 5 dk oldu mu çocuğum nerdeeee niye benden kaçırıyorsun diye kıyameti koparıyordum şimdi anlatınca bi gülesim geldi. Şuanki aklım olsa mışıl mışıl uyurdum valla. Ama işte o psikoloji çok farklı